Rozdział 4

Wsiadłam do swojego samochodu, przekręciłam kluczyki odpalając go. Uśmiechnęłam się pod nosem czując warczenie mojej bestii. Związałam włosy w wysokiego kucyka, by podczas jazdy włosy nie wchodziły mi do oczu, przez otwarty dach samochodu. Sięgnęłam do schowka po okulary. Gotowa do wycieczki, opuściłam parking wyjeżdżając na zatłoczone Londyńskie ulice. Kochałam to uczucie, gdy wiatr coraz mocniej uderzał w moje ciało przez zwiększoną prędkość. Choć najlepsze było przede mną, gdy opuścimy Londyn, nie będzie panowało żadne ograniczenie prędkości.

Zaparkowałam pod barem, trąbiąc by przyśpieszyć ruchy rudej małpy. Po paru minutach moje zniecierpliwienie brało górę. Stukałam nerwowo palcami o kierownice, znudzonym wzrokiem przeczesując okolice. Zmarszczyłam czoło gdy mój telefon zawibrował przy moim prawym udzie.

Że też ten dureń musiał mi popsuć piękny dzień.

Wysłałam czując przypływ frustracji. Pieprzony glina Tom miał rację. Zapewne Styles już wiedział, że nie będzie mnie dzisiaj w mieście, mimo, że wie tylko o tym ruda. Ona prędzej by dała się zabić, niż stać się kapusiem Harrego Stylesa. Za to ją kocham.

Zrzuciłam telefon do schowka kończą tym naszym małą przyjemną  rozmowę. W tym samym czasie, drzwi do baru otworzyły się. Uśmiechnięta Janet szła powoli testując moją cierpliwość, w końcu usiadała na miejscu pasażera.

- Dłużej się nie dało, księżniczko? Czyżby buty nie pasowały do bluzeczki i nie wiedziałaś jak rozwiązać ten jakże istotny problem?- zakpiłam odpalając samochód.

-Oczywiście, że  nie małpo. – odwarknęła od razu. – Buty pasowały, za to kolczyki nie.

Zaśmiałam się cicho na jej wypowiedź. Dziewczyna miała to szczęście, że nie stała się kolejną kopią barbie jak większość dziewczyn na tym świecie dążących do swojej perfekcyjności, której nigdy nie osiągną. Smutna rzeczywistość, zbyt często prawdziwa.

-Robiłam nam mały zapas. – wskazała na torebkę pełną alkoholu między nogami.

- Ten wyjazd staję coraz lepszy. – uśmiechnęłam się. Właśnie minęliśmy granice Londynu. Nacisnęłam mocniej gaz, pozwalając swojej bestii pokazać swoje szybkie oblicze. Wiatr przyjemnie drażnił nasze lekko odziane ciała dając nam uczucie wolności.

-Więc- zaczęła ruda, przerywając gdy włosy wleciały jej do ust przez wiatr. Z niesmakiem wyjęła z swoich ust pasmo włosów i schowała jej za uchem. – Jak tam nasz uroczy Harry?

- Nie było mnie tu sporo, ale muszę przyznać, że nic się nie zmieniło. Nadal jest tym samym skurwysynem. – warknęłam nagle tracąc dobry humor. Potrzebowałam jednego wolnego dnia od myśli o Stylesie, od jego obecności i pieprzonym uczuciu, które nigdy nie daje niczego dobrego.

- Kazałam mu Cię z stamtąd uwolnić, ale stwierdził, że mógł to zrobić, ale nie zrobi bo tego nie chcesz. I jakbyś się dowiedziała, że to za moją sprawką byś mnie zabiła.

- Cóż z tym jednym się z nim zgodzę. Byłabyś martwa. – uśmiechnęłam się do niej uroczo.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że wolałaś więzienie od naszego towarzystwa?- spytała z udawanym obrażeniem.

- Właśnie to chce powiedzieć. – odparłam uśmiechając się wrednie.

- W takim razie ni chuja z piwa. – zagroziła sięgając do magicznej torebki. Zaśmiałam się pod nosem, wyciągając rękę za szybę.

Odkąd miałam zaszczyt poznać tego dupka, więzienie było najlepszym co mnie spotkało. Tym bardziej od momentu gdy obudziłam się ze snu o naszej wspólnej pięknej miłości. Musiałam wrócić do rzeczywistości, w której stałam się zimną suką biegnąc po trupach do jego miłości. Tylko, że ona nigdy nie istniała.

Od miłości nigdy nie uciekniesz. Można się jej wypierać, ale ona w tobie nie zniknie, wręcz zacznie sprawiać, że ty będziesz nikła. Nie będzie śladu po szczęściu, radości, która wywoływała twój uśmiech na ustach. Próbując ją zabić, prędzej sama skonasz.

Powiedzenie, że miłość nie musi niczego zmieniać. Słowa Ja nie dam się miłości, ona mnie nigdy nie zmieni. Wydają się tak dobrze znane, jakby padały z moich ust. Okazało się, że to kolejne znudzenie by strach nie mógł przejąć kontroli nade mną.

Przyjdzie czas w którym sama nie będziesz rozumiała, co się z tobą dzieję. Dlaczego tak bardzo Ci zależy na jego opinii. Dlaczego jego słowo może Cię najbardziej uszczęśliwić, a także najbardziej zranić. Od kiedy chcesz przekładać swoje szczęście nad jego. Kiedy on stał się tak bardzo ważny, że bez niego trudno się oddycha. Przecież nie potrzebowałaś nikogo, więc dlaczego czujesz się pusta, gdy on odchodzi i zostawia Cię samą, co z tego, że na kilka godzin. Czujesz się źle nie mając go przy sobie. Wtedy pokazujesz swoją siłę. Z siłą walczysz o niego. Starasz się być dla niego tym samym, czym on jest dla Ciebie. Pokazujesz, że jeśli czegoś pragniesz to nie odpuścisz. Nikt Cię nie zatrzyma w biegu do jego szczęścia. Nawet jeśli wcześniej miałaś w dupie, czy wyglądasz zgodnie z najnowszymi trendami, dziś bardziej przykładasz uwagę do swojego wyglądu, bo chcesz być idealna dla niego. Wtedy się zmieniasz, lecz podoba Ci się to. Do czasu, bo później przychodzi ciemność. Mrok pochłania wszystko i zagłębia się w twoim sercu. A on, nigdy nie przyjdzie Ci na ratunek.

Byłam kolejnym pionkiem miłości. To śmieszne, że pozwoliłam to z sobą zrobić. Dziś gardzę dziewczynami, dla których najważniejszy jest wygląd, tracą siebie by przypodobać się innym. Przecież żyję się dla siebie, a nie dla innych osób, dla których nigdy nie będzie się idealnym i nieważne co zrobisz. Sama byłam taką nastolatką. Potrzebowałam ich uwagi by dowartościować siebie. Byłam osobą, której zależało na opinii innych o mnie samej, chociaż udawałam, że ludzkie słowo nie może wpłynąć na moje uczucia. Nikt nie wiedział, że pod skorupą pewnej siebie nastolatki, każda krytyka zmniejszała moją wartość. Wywierała na mnie presję i musiałam dążyć do perfekcji. Nie dla siebie. Dla innych. Dla ludzi, dla których i tak nigdy nie stałam się wartościowa.

Przyszedł ten czas, że moja obsesja na bycie perfekcyjną dla innych stała się większa. Chociaż przestali się liczyć inni. Nie obchodzili mnie. Liczyło się to jak wyglądam w jego oczach. W końcu zrozumiałam, że wpadłam w paranoję. Gdy chciałam odzyskać moją prawdziwą stronę , zrozumiałam, że straciłam  siebie w momencie w którym przestałam żyć dla siebie, a zaczęłam żyć dla niego.

Podobało mi się niebezpieczeństwo, które przy nim czułam. Sądziłam, że stając się takim człowiekiem jak on, choć trochę zyskam jego miłości. Zabiłam te osoby, by mu udowodnić, że nie jestem cukierkową dziewczyną, która nie potrafi żyć. Wierzyłam, że ta mroczna droga prowadzi do jego miłości.

Naiwna bardziej być nie mogłam.

 ****

Obie z rudą uśmiechnęłyśmy się triumfalnie wjeżdżając na tor wijący się przed nami. Wszystkie rozmowy ucichły, a każdy wzrok był skierowany w naszą stronę.  Wrócić na stare śmiecie okazało się najlepszym pomysłem jaki ostatnio mi przyszedł go głowy. Zaparkowałam między dwoma wyścigowymi samochodami ustawionymi na linii startowej. Zgasiłam silnik, zgrabnie opuszczając samochód. Zostawiłam rudą za sobą i wolnym krokiem skierowałam się w do wysokiego bruneta siedzącego za plastikowym stolikiem popijając piwo.

- Ścigam się. – zaczęłam wyciągając kasę z kieszeni krótkich spodenek.

-Powodzenia. – uśmiechnął się mało przekonująco, chowając forsę do pojemnika. – Wyścig zaczyna się za godzinę.

Przytaknęłam i bez słowa odwróciłam się wracając tą samą drogą. Wszyscy zebrani ponownie zajęli się sobą zagłębiając się w swoich rozmowach. Nie mogłam powstrzymać uśmieszku, widząc blondyna opierającego się o tył mojego samochodu. Obok niego stała podekscytowana Janet, pijąca już kolejne piwo.

- Mia Smith we własnej osobie. – przywitał się chowając mnie w swoich ramionach. – Spodziewałem się zobaczyć cię z zmarszczkami i siwymi włosami za kilkanaście lat.

- Miło z twojej strony, że tak mi pięknie życzysz. – zaśmiałam się biorąc piwa z torebki. Jedno podałam staremu przyjacielowi, drugie wzięłam dla siebie.  – Wypijmy, za to, że starość dopadnie mnie na wolności.

- Już tego szczęścia nie będziesz miała, bo zamierzam skopać Ci tyłek na torze. – ostrzegł posyłając mi wyzywający uśmieszek.

- Luke mój przyjacielu, to przykre, że targają Tobą złudne nadzieje. – poklepałam go po ramieniu.

- TO WŁAŚNIE TA CHWILA! CZAS ZALAĆ WASZE WREDNE RYJE! – głęboki głos rozszedł się przez mikrofon na całym placu.  Wszyscy zaśmiali się i zgodnie z zasadami jako uczestnicy w wyścigach pierwsi udaliśmy się do tutejszej ‘ loży’ a za nami wszyscy. Po chwili, każdy trzymał procenty w swoich rękach by za chwilę na pierwszy strzał rozpocząć wyścig śmierci, podnosząc do góry kieliszek z wódką, aż wszyscy gotowi wypiją pierwszy toast.

Pościg śmierci różnił się od każdego innego. Tu wygrana była minimalną szansą, a śmierć wielkim prawdopodobieństwem. Tu siadasz pijany za kierownice prosto na spotkanie ze śmiercią. Na to liczyłam, choć wiedziałam, że ucieknę z jednego piekła do drugiego.

Świat w moich oczach przybrał najzabawniejsze barwy jakiekolwiek widziałam. Wszystko wirowało, siedziałam w jednym miejscu, a czułam jakbym się przemieszczała.  Mimo tego, że odleciałam w inny świat, niekoniecznie interesowało mnie to co pierdolą inny, albo kogo, lecz mój umysł był zdolny wyłapać kilka słów. Nie potrzebowałam niczego więcej by obudzić  w sobie największą złość. Właśnie teraz wszyscy mieli zobaczyć moje demony, który stworzył ten dupek.

- CO TY KURWA POWIEDZIAŁEŚ?! – krzyknęłam. Na miękkich nogach wstałam z kanapy obchodząc stolik, który mnie dzielił od tego jebanego kutasa.

- Uspokój się, Mia. – odpowiedział nerwowo się śmiejąc. – Przecież Cię to nie obchodzi. – na jego słowa zaczęłam coraz bardziej trzeźwieć. Złość, która we mnie rosła patrząc na jego kurewski ryj skutecznie zabijała we mnie procenty, lecz mój rozsądek nadal był uśpiony.

- Oczywiście, że mnie to nie obchodzi! – krzyknęłam wymachując rękami. – Dlaczego kurwa ma mnie obchodzić to, że powiedziałeś, że już niedługo zabijesz Harrego pierdolonego Stylesa. Masz jebaną rację, wcale mnie to kurwa  nie obchodzi! – wykrzyczałam mu w twarz. Obróciłam się chwiejnie na pięcie i ruszyłam przed siebie podchodząc do tłumu chłopaków przede mną. Wykrzywiłam twarz w fałszywym uśmiechu i podeszłam bliżej nich. Facet tak zalany nie zorientował się, że zachodząc do niego od tyłu wyjęłam mu zza spodni czarny pistolet, który odznaczał się pod białą koszulką. Odblokowałam go i z szyderczym uśmiechem odwróciłam się w stronę moich przyjaciół , mierząc pistoletem w tego kutasa.

- Ale nad swoim planem będziesz rozmyślał w piekle, bo Cię kurwa zabiję!- krzyknęłam kładąc palce na spuście. Wyłączyłam swój rozum,  straciłam po raz kolejny panowanie nad sobą, przez uczucia, które nazywane są miłością. Właśnie tym była moja miłość we mnie do Stylesa. Nie tylko dla mnie jest zagrożeniem, ale dla wszystkich. Przejmuję nade mną kontrolę, jak najgorszy demon w ciele złego człowieka. Miłość jest moim demonem i gdy nad nią nie zapanuję, zniszczę każdego kto będzie próbował zniszczyć jego.

- Mia uspokój się! – zaczęła spokojnie Janet zasłaniając swoim ciałem tego kutasa.

-Odsuń się Janet! – krzyknęłam mocniej ściskając rękę na czarnym uchwycie pistoletu.

- Nie jesteś taka jak on!  Nie zabijasz ludzi! – mówiła dalej spoglądając na mnie z troską. Czułam jak oczy zapiekły mnie od łez. – Nie chcesz być taka.

- Żyjesz dzięki niej. – warknęłam opuszczają rękę.–  Na razie. Bo później nikt mnie nie powstrzyma.

Jej słowa złagodziły moją złość, jednak nie na tyle, bym mogła spokojnie wrócić do picia i udawać, że nie chce mu dokopać. Gdybym byłam trzeźwa z pewnością bym zignorowała te słowa udając, że to nie robi na mnie żadnego wrażenia. Jednak gdy usypiam  rozum procentami nie jestem w stanie przed niczym się powstrzymać.

Z sfrustrowana odwróciłam się wpadając na kogoś. Z przekleństwami zaczęłam go wymijać, jednak ręka na moim ramieniu skutecznie mnie zatrzymała, przez co poleciałam do tyłu i gdyby nie siła, która ktoś miał dawno leżałabym na ziemi.

- Co kurwa..- urwałam podnosząc wzrok na tego dupka, który zapewne poszukiwał guza, ale szybko urwałam widząc Stylesa. W tym momencie nie miałam pojęcia co mnie bardziej rozzłościło. To, że ten dureń za mną przyjechał czy to, że do chuja widział pieprzoną scenę, którą odegrałam tym samym zaprzeczając swoim słowom, że nikogo nie powstrzymam gdy będą chcieli go zabić. Kolejną zagadką w mojej głowie  było to czy moja złość była większa od uczucia porażki. Jednak wiedziałam jedno, za chuja nie chciałam dotrzeć do mety.

- WSZYSCY SĄ JUŻ NAJEBANI?! BO CZAS ZACZĄĆ WYŚCIG! – usłyszeliśmy głośno krzyk. Uśmiechnęłam się leniwie pod nosem słysząc dobrą nowinę.

- Puść mnie do cholery!- warknęłam wyrywając rękę, na co wzmocnił uścisk.

- Nie ma mowy, że  będziesz się ścigała. – warknął po czym swobodnie mnie wziął na ręce.  Szamotałam się w jego ramionach znacznie z mniejszą ilością siły, gdy procenty zwalały mnie  z nóg. Moim dzisiejszym wybawieniem jest sen. Jednak złość skutecznie mnie pobudzała bo nie chciałam tego czuć co teraz zagłusza we mnie wszystko. Czułam się bezpieczna w jego ramionach. Uwielbiałam to uczucie, że  chowa mnie przed wszelkim złem, które tylko czyha nad nami by podłożyć nam nogi. Uwielbiałam czuć to, że jestem jego, a zarazam tak bardzo tego nienawidziłam. 

Chciałam być wolna, ale boję się, że nic nie nabierze sensu bez niego.

Podciągnęłam nogi na fotelu gdy mnie delikatnie położył w swoim samochodzie, głowę oparłam o fotel, zamknęłam oczy z nadzieją, że błogi sen przyjdzie lada chwila.

Minęły sekundy, a Harry usiadł na miejscu kierowcy i ruszyliśmy w stronę domu. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Nie miałam siły wściekać się na niego za popsucie moich planów. Od dawna miałam wrażenie, że nieważne jak bardzo są to słowa przepełnione nienawiścią czy innym uczuciem po nim spływają jak woda, a później znowu to robi mimo, że wcześniej zdarłam sobie głos by mu wyrazić w krzykach jak mam go cholernie dość i jego zachowania. To jakbyś krzyczał do muru by się ruszył.

Styles nie jest osobą, której można rozkazywać, ustalać granicę czy zakazy. To jego działka, a gdy ktoś mu się sprzeciwi ginę. Dość brutalna metoda, która jednak mnie  nie zniechęciła do dalszego poznania jego diabelskiej osoby.  Widziałam w nim osobe, którą ja chciałam być. Nie był dla mnie mordercą jak dla każdego. Był silny i zawsze zdany na siebie co nie nosiło ze sobą rozczarowań przez osoby, które znowu cię zawiodły. Był sobą i robił to co chciał, walczył bez względu na wszystko. Zawsze taka chciałam być. Taka osoba w moich oczach jest idealna. Wiem, że wiedziałam w nim więcej kłamstw niż prawdy.

Walczę z całych sił by przestać być jego marionetką, ale siła którą miłość obdarzyła moje serce jest większa niż siła rozumu. Moje słowa wyrażają nienawiść, czyny udowadniają miłość.

-Nie sądziłem, że kiedykolwiek jeszcze będziesz chciała kogoś zabić. – zaczął temat wiedząc, że tylko podrażni mnie jeszcze bardziej. Kim by był Harry Styles gdyby nie nabijał się z mojej słabości?! Wygrał.- Myślałem, że już Ci się to nie podoba.

- Nie podoba. – warknęłam. – Ale spodobało gdy pomyślałam, że to ty tam stoisz.

Usłyszałam jego śmiech.

- Oboje wiemy, że gdybym to był ja. Stchórzyłabyś. – odparł z wielką pewnością siebie. Nienawidziłam go za to, że miał rację.- Wybacz, zapomniałem. Stchórzyłaś, bo ta głupia zdzira stanęła ci na drodze.

- Nie pomyślałeś, że może zrozumiałam, że nie jesteś wart jego śmierci? – spytałam kłamiąc jak fałszywa suka. Zabiłabym go gdyby nie powstrzymała mnie Janet. Później zabiłabym siebie na wyścigu bo udowodniłabym, że nigdy nie przestałam naleźć do Harrego Stylesa. A czy teraz przestałam?

-Uwierzyłbym gdybym nie usłyszał słów, które wystarczyły by rozbudzić w tobie demony. – zaśmiał się cicho. – Mówiłem kochanie, ich nigdy nie zabijesz.

 - Po chuja tam przyjechałeś?- warknęłam zmieniając temat, który był dla mnie od samego początku przegrany.

- Nie musiałbym gdybym nie dostał wiadomości, że próbujesz się zabić. – warknął przez zaciśnięte zęby. Cholerne pieprzone kapusie. Przysięgam, że kiedyś im kurwa odetnę tego długie jęzory.

- Jakby Cię to obchodziło.- burknęłam prostując się na siedzeniu. Właśnie wjeżdżaliśmy na posiadłość Stylesa. Z stąd nie było żadnej ucieczki. A myślałam, że gorzej być nie mogło.

- Nie pozwolę Ci się zabić. – odparł grobowym głosem. Zaśmiałam się bez humoru.

- Zabawne. Bo Ty zabijasz mnie coraz bardziej. – odpowiedziałam po czym otworzyłam drzwi samochodu i spokojnie powoli szłam w stronę drzwi do domu.

Od autorki:

Witam, witam kociaki:*

Jak u was? Bo u mnie ciągle śmierdzi nauką i szczerze wychodzi mi ona uszami ;c

Rozdział mi się nie podoba, jest do dupy,  ale to nic dziwnego.;d

Nie powiem, że nie, bo liczę na wasze komentarze i na to, że wam się podoba:D Ja wiem, dopiero to opowiadanie się rozkręca, a Harry dopiero pokaże jakim chujem umie być:d 

Jeśli macie jakieś pytania śmiało możecie je zadawać na Aska lub TT :D

Kocham was♥