Rozdział 5

Czy wiem kim jestem? To pytanie zadawałam sobie od tak dawna. Nigdy nie znalazłam na to pytanie odpowiedzi. Nigdy nie mogłam dojść do tego, kim do diabła naprawdę jestem. Dziś jedynie wiem, że nienawidzę być tym kim jestem teraz.

Być może chciałam oszukać przeznaczenie. Być może udawałam, że nie widzę tego. Być może bałam się tego co widziałam i robiłam wszystko by to ignorować. Bałam się tego, że jestem nikim. Dziś się boję, że nigdy tego nie zmienię.

Weszłam do środka nie kłopocząc się z zdejmowaniem butów. Szłam do salonu nie mając pojęcia dlaczego tu jestem. Co ja do cholery robię w tym miejscu? Jak do cholery jest to możliwe, że czuję się bezpieczna w miejscu którego nienawidzę?!

- Będziesz strzelać fochy bo zabrałem cię z uroczej zabawy?- usłyszałam za sobą. Przymknęłam powieki próbując uspokoić oddech. Kpina, którą słyszę w jego jadowitym głosem pobudza u mnie uśpioną złość. Nie mogę pozwolić wygrać moim demonom.

- To wszystko twoja pieprzona wina! Gdybyś przestał być kutasem, nie jechałabym na uroczą zabawę bym nigdy już nie musiała tu wracać!- warknęłam odwracając się do niego. Widziałam jak zmieniają się jego oczy. Nie przerażała już mnie ta ciemność. Znałam każdą jego ciemną stronę i jaką musze być idiotką, że ją zaakceptowałam.

- Przestań zgrywać małą żałosną osóbkę wielce pokrzywdzoną. Bo wszystko co dostałaś, to twoja pieprzona wina! – krzyknął.

- Gdyby nie Ty nie byłam bym w miejscu w którym straciłam wszystkie najbliższe mi osoby! Nie wylądowałabym w pieprzonym więzieniu za zabicie niewinnych ludzi. Nie byłam taka! Stałam się tą osobą bo dałeś mi pieprzoną nadzieję, że wreszcie znalazłam to czego szukałam od zawsze!

- Rozśmiesza mnie twoją naiwność! Czy widziałaś tłumy twoich najbliższych, którzy próbowali Cię uratować? Nie miałaś nikogo! Kiedy kurwa zrozumiesz, że dla nich byłaś, jesteś i zawsze będziesz nikim!

Jesteś nikim! Jesteś nikim! Jesteś nikim! Jesteś nikim! Jesteś nikim! Jesteś nikim!

- Skoro jestem tylko bezużytecznym śmieciem to dlaczego wciąż tu jestem! Dlaczego nie pozwolisz mi w spokoju być pieprzonym nikim?!

- To tylko gra.

To tylko gra. To tylko mnie zabija.

- W takim razie nie mam zamiaru brać udziału w tej grze, bo ty boisz się, że gdy pozwolisz mi odejść zostaniesz sam. Sam bez żadnej osoby, która mogłaby Cię pokochać.

Zaśmiał się bez humoru, rozpierdalając moje serce na milion kawałków po raz tysięczny.

- Myślisz, że zależy mi na twoich uczuciach? Myślisz, że zależy mi na jakichkolwiek uczuciach? Możesz mnie nienawidzić, możesz mnie kochać, co tylko zechcesz kochanie. Ja nie pozwolę by jakieś uczucia do Ciebie mnie zniszczyły, tak jak niszczą Ciebie. Gdybym pozwolił Ci odejść ty też byś została sama, tylko różni nas to, że ja nikogo nie potrzebuję. Chciałaś bym Cię pokochał? Nie bądź śmieszna, kochanie. Jakbym mógł pomyśleć, że osoba, która się zgubi gdy nie będzie się trzymać jej za rączkę, może dla mnie coś znaczyć? Udowodniłaś, że nigdy nie będziesz silna, bo samobójstwo nie jest odwagą, jest dowodem, że jesteś słaba.

- W takim razie, to chyba dobrze, że mnie nie pokochałeś.

Odpowiedziałam, nie patrząc na niego wyminęłam go i opuściłam ciepły dom wychodząc w nocną ulewę. Jak na złość musiało zacząć padać. Pierwsze łzy pomieszały się z deszczem na mojej twarzy. Nie miałam już siły by ich zatrzymać. Doszłam do bramy szarpiąc się z nią, lecz nie ustępowała.

- Otwórz tą cholerną bramę Styles! – krzyknęłam odwracając się na pięcie. Stał oparty o framugę drzwi z rękami założonymi na piersi. Nie widziałam go z bliska, lecz nie trzeba patrzeć by widzieć jego pusty wzrok.

- Nie pozwoliłem Ci odejść. – krzyknął wchodząc do środka mieszkania.

- Pieprz się! – krzyknęłam za nim opadając na mokry chodnik. Niszczy cię psychicznie by za chwilę zamknąć w swojej klatce w momencie, w którym najbardziej potrzebujesz uciec.

Oparłam się plecami o bramę, a głowę schowałam w kolanach. Cała drżałam przez zimny deszcz, który nie przestawał padać. Powoli przyzwyczajałam się do zimna. Miałam tylko nadzieję, że umieram.

Ludzie się mnie pytali, dlaczego ich zabiłam. Odpowiadałam dlaczego ty spełniasz swoje marzenia?

Nie rozumieli. Bo to było niedorzeczne. Nie wiedzieli, że tak dążyłam do swojego marzenia, lecz nie obwiniałam ich o to. Ja też nie rozumiałam niczego. To mnie zgubiło. Może sama ukrywałam przed sobą świadomość, że weszłam do piekła. Raz na zawsze zabijając swoje marzenie. Zabijając siebie.

Czy tylko ja myślałam, że miłość jest czymś pięknym? Kiedy nasza wieczność stała się chwilą? Kiedy słowa kocham Cię, stały się kłamstwami? Kiedy obietnice stały się tak puste? Może to tylko ja się zgubiłam biegnąc przez życie. Nie widzę piękna, bo na nie, nie zasługuje. Pokochałam diabła, więc dlaczego mam nadzieję, że zostanie  nagle aniołem?

Nie mogłam go nienawidzić za to co powiedział. Nie mogę nienawidzić człowieka, który jako jedyny odważył się wykrzyczeć mi prawdę. Tylko nie chciałam, żeby wykrzyczał to człowiek, który sprawia, że te słowa bolą jeszcze bardziej. Nie przejęłabym się obcą osobą, która wykrzyczy mi jesteś nikim. Odpowiedziałam okey, ale mam to w dupie. Ale to nie jest zwykły człowiek. I zamiast znienawidzić go bardziej, nienawidzę siebie.

Nigdy nie odczułam prawdziwej miłości. Nie mam pojęcia co znaczy być kochaną przez rodziców. Nie wiem jakie to uczucie być najważniejszym człowiekiem w czyimś życiu. Nie wiem jak to jest być potrzebną i co się czuję gdy człowiek coś znaczy.

Nie byłam z własnego wyboru dziewczyną, która potrzebowała uwielbienia innych. Gdy wszyscy mnie uwielbiali, moi rodzice także. Jak mnie wszyscy nienawidzili, oni również. Nigdy nie liczyło się moje zdanie, obcy ludzie wiedzieli lepiej. Kim jestem. Jakie popełniam błędy. Co w moim życiu jest prawdą, a co kłamstwem. I nawet gdy się mylili, oni decydowali czy dostanę choć odrobinę miłości od rodziców. Mi nigdy nie uwierzyli gdy krzyczałam, że to nie moja wina. Wszyscy tak uważali- nikt nie zwracał uwagi na mojej krzyki. Chciałabym być dla wszystkich idealna, bo wtedy bym była idealna dla rodziców. Niszczyłam samą siebie dla miłości, której nigdy nie poczułam.

Gdy desperacko marzyłam o miłości, na mojej drodze stanął on. Sprawił, że przez chwilę naprawdę chciałam żyć. Pokochałam życie poza bankietami na których byłam krytykowana za brak uśmiechu. W jego świecie nie musiałam się starać o uwagę, byliśmy tylko we dwoje. Bez krytyki, bez zasad, bez sztuczności. Byliśmy ja i on. Zgubiłam moment w którym zapragnęłam byśmy zostali na zawsze i gdzieś zgubiłam prawdę, że ten świat nigdy nie był dla mnie. Byłam intruzem.

Wtedy uzyskałam ich nie nienawiść. Gdy wszyscy mówili o tym, że zdradzam swoją rodzinę z nic nie wartym kryminalnym szują, dotarło do mnie. Że być może jestem intruzem w świecie Harrego, ale także nigdy nie pasowałam do swojego. Może gdyby przyszli i powiedzieli. To jest złe. On jest złym chłopakiem. Stać cię na lepszy świat. Może bym ich posłuchała bo okazaliby zainteresowanie. Zobaczyłabym nadzieję, że może moje miejsce jest w tym świecie. W tej rodzinie. Straciłam wszystko, gdy zamiast uchronić mnie, chronili honor rodziny, którą zhańbiłam.  Odsunęli się ode mnie.

Wszystkiego najlepszego, mamo. Dziś są twoje urodziny.

****

-Kurwa… Mia! – usłyszałam krzyk, który włączył wybuch bomb w mojej głowie. Dlaczego on tak krzyczy? Gdzie ja jestem? Co tu robię i dlaczego do cholery jest mi tak zimno?

- Kurwa ty zamarzłaś! – słyszę jakieś krzyki, to znowu ta pieprzona wyobraźnia. Przestań być żałosną idiotką on po ciebie nie przyjdzie! Dlaczego na siebie krzyczę? Dlaczego jest tak zimno?!

Syknęłam na obce ręce na moim ciele. Każdy dotyk sprawiał mi ból. Zostawcie mnie do cholery, tam gdzie jestem aż do śmierci. A może już umarłam? I jestem w piekle, dlatego tak wszystko boli?

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam… kurwa nie wiem co robić!- dlaczego diabeł mnie przeprasza? Nie umarłam?- Mia obudź się! Otwórz te pieprzone oczy!

Nie nie nie nie. Nie chce otwierać. Tu jest mi… dobrze. Trochę zimno, ale dobrze.

-Zabije go! Przysięgam, że kurwa zabiję go! – krzyki było coraz głośniejsze, ale nie mogłam rozpoznać kto tak krzyczy. Dlaczego on do cholery się nie zamknie?!- Zaraz będzie Ci cieplej. Obiecuje, tylko błagam nie umieraj!

Błagam dobij mnie.  Gdziekolwiek jestem, kimkolwiek jesteś. Usłysz mnie i dobij mnie. Jest zimno. Jest ciemno. Jest… pusto. Czy ja naprawdę zostałam sama?

- Mia dlaczego nie otwierasz oczu?! Kurwa. – drgnęłam na coś ciepłego na mojej skórze.- Jesteś lodowata, ale oddychasz. Trochę słabo… no Mia przecież umiesz oddychać! Oddychaj!

Spadaj idioto, oddychanie boli.  Dlaczego tak to boli?!

- Bo..li.- ruszyłam ustami, które od razu mnie zapiekły.

- Kurwa ty mówisz?!- kolejny krzyk!- Co Cię boli? Jaki ty jesteś tępy, kurwa ciepło Ci pomaga wrócić do normalnej temperatury i wszystko cię szczypie! Co mam kurwa robić?!

Przestać krzyczeć?!

- Jedziemy do szpitala!- coś trzasnęło, a mnie przeszły ciarki. Dlaczego nadal jest tak zimno?

-N..n..ni…e.- szepnęłam krzywiąc się na ból. Dlaczego nie umarłam?

- Czy kurwa widzisz w jakim jesteś stanie! Powinien to zrobić od razu! Kurwa, przeze mnie zginiesz! – nie wiem dlaczego krzyki było coraz słabsze. Może się zamknął? Tylko kto do mnie mówi, przecież… ciemność.

 - Kto robił tą sałatkę? – podniosłam wzrok znad talerza, spoglądając w wściekłe spojrzenie rodzicielki. – Berta jak…

- To ja. – odezwałam się przerywając jej. Skarciła mnie wzrokiem.

- Czy to sobie kpisz z nas młoda damo?! Po ciężkim tygodniu pracy chcemy zjeść porządną kolacje, a ty robisz nam takie paskudztwo! Jak możesz być tak niewdzięczną dziewuchą!

- Oczywiście, że to moja wina! – warknęłam. – Może gdybyś zapomniała raz o pracy i przypomniała sobie, że masz córkę i nauczyła mnie zrobić tą sałatkę, nie darłabyś się na mnie za to, że chciałam coś zrobić dla was! – wydarłam się.

- Jak zawsze musisz popsuć wszystko! Tylko to ci najlepiej wychodzi! – wydarła się.

- Bo niczego mnie nie nauczyliście! – krzyknęłam i uciekłam do swojego pokoju.

- Jest naprawdę źle…- obce głosy pojawiły się w mojej głowie. Nie czułam już zimna, czułam…. Gdzie ja jestem? Dlaczego czuję, ten paskudny śmierdzący zapach śmierci jak w szpitalu? Jak tu dotarłam? Nie pamiętam drogi, nie pamiętam niczego od momentu ciemność.

-Jej brak odżywiania, duża ilość alkoholu i narkotyków osłabiło jej ciało bardzo. Jej ciało przez to poddało się znaczniej szybciej niż u człowieka, który dba o swoje zdrowie.  Nie wiemy, kiedy odzyska świadomość…

Wszystkie moje głosy w głowie ucichły. Co się do cholery dzieje? Gdzie jest, Harry?  Nie , nie mogłam o nim pomyśleć. Znowu widzę ciemność.

- Zawiodłaś nas! Spotykasz się z tym śmieciem, dodatku szlajasz się z nim pijana po całym mieście, gdzie wszyscy mogli was zobaczyć?! Nie tak Cię wychowałam!

- W tym problem, że nigdy mnie nie wychowałaś! Zrobiła to gosposia, która jest mi bliższa niż wy! I czy kiedykolwiek, powiesz do mnie inne słowa, czy to zawsze będą ‘zawiodłaś nas ‘. Nie, nie chce niczego więcej od was usłyszeć! Idę i nigdy nie wrócę do tego do… miejsca. Tylko nie płacie za mną, bo tusz który jest warty połowę tego domu nie warty jest łez za swoją córką. Bo ja nigdy nie będę płakać bo musiałam odejść od rodziców, bo nigdy nie byliście dla mnie rodzicami! A teraz możecie dbać o swój honor bez śmiecia, który niszczy wam opinie wśród sztucznych, śmierdzących, wypchany, pustych bogaczy, którym w głowie się popierdoliło.

Złapałam za swoją walizkę i wyszłam trzaskając z domu. Oficjalnie, nie mam domu.

-Mia no dalej obudź się! Wiesz, że nie możesz umrzeć. Najprawdopodobniej tego właśnie chcesz, ale nie możesz! Nie jesteś sama… jak to wygląda. Masz mnie i zrobię wszystko co zechcesz. Nawet mogę biegać nago po całym Londynie, tak jak raz chciałaś, tylko otwórz oczy i obiecaj, że będziesz walczyć. – słowa w mojej głowie stawały się coraz wyraźniejsze. Wróciłam do świata żywych? Czy wspomnienia przestały mnie torturować ?

- Masz dom i musisz do niego wrócić! Jeśli mnie słyszysz, obiecaj mi, że się nie poddasz!- kolejny zrozpaczony ten sam głos mnie błagał. Skupiłam się na swoich siłach i ścisnęłam czyjąś ręką, która ściskała moją.

- Ty mnie ścisnęłaś?! Ty z…żyjesz, nie poddałaś! Pomocy, niech ktoś przyjdzie tutaj! Ona żyje! – krzyki bombardowały moją głową.

Przestań krzyczeć! Przepraszam, pomyłka. Jednak umarłam.

Nie minęło kilka minut, a moje oczy zostały oślepione przez światło. Skrzywiłam się dając do zrozumienia, że mają przestać. Uchyliłam powieki pozbywając się tej uporczywej jasności. Zamrugałam kilka razy widząc na dsobą pochyloną twarz, która mi się rozmazywała.

- Jak się panienka czuje?- usłyszałam przyjemny głos. Źle. Okropnie. Beznadziejnie. Chce umrzeć.

- Dobrze. – skłamałam odzyskując głos.

- Za chwilę zrobimy wszystkie  badania, które są potrzebne. Twój stan jest bardzo ciężki, możesz mieć zawroty głowy, zaniki pamięci przez utratę świadomości, która występowała u ciebie często. Jednak po podaniu antybiotyków i po przywróceniu odpowiedniej temperatury twoje ciało odzyskuję siły. Zostaniesz na kilka dni na obserwacji. Widzimy się za godzinę. Miałaś szczęście, że ten młodzieniec przywiózł cię w tym czasie, brakowało godziny by wszystko przyniosło inne skutki. Nie przeżyłabyś tego.

Przekręciłam głowę w bok patrząc na młodzieńca, który uratował mi życie. Moje serce zamarło. Żaden ból ciała nie był w tym momencie tak wielki jak ból serca.

- Nathan? – szepnęłam załamującym się głosem. Dlaczego jestem taką idiotką przez chwile pomyślałam, że może on…Przestań być taką idiotką.

- Proszę mnie wypisać. – spojrzałam na lekarza.

- Chyba Pani nie jest świadoma swojego stanu…

- Jestem świadoma. Wiem, że mogę się wypisać na własną odpowiedzialność. Nie obchodzi mnie wasze pierdolenie jakie to jest nienormalne. Proszę mnie wypisać!

****

Oczekiwania bolą. Oczekujemy od ludzi tak wiele, a w zamian czujemy tylko rozczarowania. Dlaczego mu tak nie zależy jak mi? Dlaczego go nie ma gdy go najbardziej potrzebuje? Te pytania niosą rozczarowania. A później stajemy się żałośni. Bo mimo tego, że wiemy, że mu nie zależy to i tak mamy nadzieje, że będzie tym, który nas uratuję.

- Potrzebuje twojego telefonu- odezwałam się do blondyna, który szedł obok nie spuszczając ze mnie wzroku. Bez słowa wyjął telefon z kieszeni podając mi go.

- Pomogę Ci. – powiedział cicho. Zmarszczyłam czoło patrząc na jego niepewną, przestraszoną twarz.

- Co?

- Pomogę Ci uciec. –wyjaśnił na co szerzej otworzyłam oczy.

-Dlaczego miałabym Ci wierzyć? Jesteś jego przyjacielem, może właśnie taki jest plan. Zostawił mnie na dworze byś ty mnie mógł uratować i okazać się zbawieniem.  A ja wtedy wpadnę w waszą pułapkę.- powiedziałam i ruszyłam dalej wybierając na ekranie liczby swojego numeru.

-Dobra. – zagrodził mi drogę. – Co mam zrobić żebyś mi uwierzyła, że nie chce cię oszukać.

- Zabić go. – odparłam- Zabić Harrego.

- Co?- spytał w szoku. – Ja ma go zabić?

- Masz tylko przyprowadzić go do ustalonego miejsca. To nie ty pociągniesz za spust.

- A kto? Ty?

- Tom. – odpowiedziałam wzruszając ramionami. – Robiłam wszystko dla Stylesa, teraz musze coś zrobić dla siebie.

- Ten glina?- spytał nadal w szoku.

- Myślę, że on najbardziej pragnie jego śmierci. A skoro chce znowu być dobra, uważam, że ta przysługa będzie dobrym uczynkiem.

- Kochasz go.

- Nie chce tej miłości. Nie można kochać samemu i być szczęśliwym. Ta na pozór wielka piękna miłość zabija nas.

- Co mam robić?- spytał na co się uśmiechnęłam.

- Najpierw znajdźmy mój telefon by dodzwonić się do gliny i  przekazać mu tą wspaniałą nowinę.

Wybrałam numer i wcisnęłam zieloną słuchawkę, przyłożyłam telefon do ucha czekając na sygnał.

- Czego twa dusza pragnie?- przymknęłam powieki na głos po drugiej stronie. Bóg mnie nie kocha.

- Dlaczego do chuja, chuju masz mój telefon?- warknęłam sfrustrowana.

- Sądzę, że pragniesz go odzyskać, a ta twoja uprzejmość nie pomoże ci dojść do upragnionego celu. Bądź milsza, proszę.

- To za wszystkie moje grzechy- syknęłam patrząc na niebo. – Gdzie jesteś?

- U siebie. – odpowiedział i się rozłączył. Ja pierdole, kurwa mać. Dlaczego ja?!

****

Stanęłam przez przeklętą bramą prowadzącą do piekła i z całych sił naciskałam na domofon. Po chwili brama się otworzyła, a ja żałowałam, że nie poszłam kupić sobie nowego telefonu. Szłam powoli pamiętając każdy szczegół dzisiejsze nocy, aż za dobrze.

- Kochanie wyglądasz… marnie. Nadal jesteś trochę fioletowa. – powitał mnie w progu drzwi. Cierpliwości proszę trochę więcej do tego debila.

-Oddawaj telefon. – odpowiedziałam zmęczona już jego chorymi gadkami. Szczerze, czuje się okropnie, pewnie tak jak wyglądam. Ale w szpitalu jeszcze gorzej.

- Zastanawiam się jak wyszłaś. – spojrzał na mnie podnosząc jedną brew. Oczekiwał odpowiedzi, ale nie zamierzałam mu jej udzielić. Nawet nie mogłam na niego spojrzeć. To wszystko tak boli, jak złości, że ja oddałabym za niego życie, a on mnie zostawił na śmierć wcale tego nie żałując.

- Daj mi ten przeklęty telefon- warknęłam.

- Oh kochanie daj spokój. Będziesz się gniewać za dzisiejszą noc? Zostawiłem Ci otwarte drzwi, ale ty wolałaś zmarznąć na śmierć niż przyjść do mnie.  A liczyłem na ostry seks. – zadrwił ze mnie bezczelnie śmiejąc się. Nie wiedziałam czy cokolwiek mogło boleć bardziej.

Nie chce zabijać sensu mojego życia. Jedynej nadziei i wiary w to piękno, ale to wszystko jest takie zepsute, że nie chce oddychać tą nadzieją, która mnie gubi coraz bardziej. Nie chce wierzyć, że w Harrym jest jakieś piękno, które mi kiedyś zechce dać. To mnie zabija. A on mi nie pozwoli tego dokończyć, więc ja zabije wszystko co mnie niszczy. Nie jestem słaba. Tylko on potrafi odkryć każdą moją słabość. Muszę udowodnić sobie, że potrafię żyć sama. Nauczę się tego, ale nie gdy na każdym kroku depcze mnie jak mrówki.  Zabije go. Będę patrzyła jak umiera i to będzie nasze ostatnie pożegnanie.

Chciałam już coś odpowiedzieć, ale przerwał nam telefon, który zaczął wibrować w ręce Stylesa. Przełknęłam głośno ślinę widząc osobę, która chce ze mną pogadać. Przeniosłam wzrok szybko na Stylesa, który stał już bez swojego uśmieszku. Piekło kolejny raz zaczyna wybuchać.

Złapaliśmy kontakt wzrokowy uparcie na siebie patrząc. Jego oczy z każdą sekundą dzwonka ciemniały.  Telefon ciągle w jego wibrował sprawiając , że napięcie rosło i wiedziałam, że to nie może się dobrze skończyć. Przełknęłam głośno ślinę w jednej sekundzie rzuciłam się w jego stronę by mu zabrać komórkę. Przewidział mój ruch i szybko odwrócił się odbierając połączenie.

- Witaj mój drogi przyjacielu. Nareszcie mamy okazję porozmawiać. Oh wybacz, że nie przyszedłem na pogrzeb twojej rodziny, Tom. 

Od Autorki:

Witam kociaki :* Dodałam rozdział, który trudno było mi napisać, ale dzisiaj poszło gładko i z chęcią oderwania sie od rzeczywistości dokończyłam rozdział. Dziękuje za każde słowa pod notką. Dziękuje, że jesteście <3

Aktulizowałam zakładke z bohaterami. Zapraszam do zapoznania się .

Prosiłam was o wsparcie komentarzami i dziękuje tym, którzy to zrobili i robią zawszę. Na przysłość chciałam powiedzieć, że to widać gdy ta sama osoba dodaje kilka komentarzy na raz, więc proszę nie róbcie tego. Jeden komentarz z waszej strony wystarczy, będzie dla mnie dużo znaczył. 

Nie chce tylko, że było tylko tak po jednym rozdziałem. Oczekuję, że pod każdym rozdziałem będziecie mnie wspierać i pokazywać, że mam dla kogoś pisać.

Jak wspomniałam na moim drugim blogu, tutaj zrobie to samo. Nie  będziecie  komentować, to zrobię limit. Jak limit nie osiągnie celu, to przestane prowadzić bloga. Dla was to chwila, ja pisze rozdziały godzinami. 

Więc licze na wasze komentarze.

KOcham was , pozdrawiam i całuję :*

Nie wiem kiedy nowy rozdział!

Nie sprawdzałam rozdziału, przepraszam za błędy! Poprawie w wolnej chwili.