Rozdział 6

Jedna sekunda. Jedna minuta. Wydaje się tak mało, jakby w tym czasie nie mogło wiele się stać. Często jedna sekunda czy jedna minuta decyduje o wszystkim. Zły ruch, którego nie umiemy przewidzieć łamie wszystko na pół i nie jesteśmy w stanie tego powstrzymać.  Zastanawiamy się gdzie zgubiliśmy tą sekundę i czasami ona wystarczy żeby wszystko zniszczyć, a potrzeba lat by odbudować. Tylko, że czasami coś się kończy na zawsze.

W jednej sekundzie odwróciłam się gotowa do ucieczki. Dobiegłam do drzwi szarpiąc się z klamką, która pod naciskiem ustąpiła. Przyśpieszyłam kroku słysząc za sobą ciężki kroki. Wiedziałam, że to tylko sekundy za nim mnie dogoni, moje cholerne ciało już dawało znaki zmęczenia, nawet jeśli nie przebiegłam metra. Przebiegłam przez bramę zaciskając ręce na metalu, odwróciłam się zdyszana szybko ją za sobą zamykając, przed samą sylwetką Stylesa. Musiałam zyskać choć trochę.

- Mia do kurwy nędzy lepiej się zatrzymaj! – słyszałam jego krzyk za sobą. Był tuż za mną, a czułam, że zaraz wypluje swoje płuca. Nie mogłam złapać powietrza, dusiłam się, a czarne plami pojawiały się mi się przed oczami. Próbowałam pozbyć się ich mrugając, ale jedyny skutek tego to było rozmazywanie widoczności. Moje powieki stawały się coraz cięższe, nogi uginały się pode mną i czułam jak upadam. Ostatnie czego jestem jeszcze świadoma to jego słowa.

- Mam cię.

****

Otworzyłam ciężkie powieki rozglądając się dokoła. Usiadłam gwałtownie przypominając sobie dlaczego zemdlałam. Dokładanie skanowałam wzrokiem całe ciemne pomieszczenie. Byłam w sypialni Stylesa.

Dłońmi przetarłam twarz zgarniając wszystkie włosy do tyłu. Strasznie mnie głowa bolała, a fakt, że jestem w tym przeklętym domu nie poprawia mi samopoczucia. Wolałabym się nie budzić. Zamarłam w miejscu przypominając sobie dlaczego próbowałam uciekać co doprowadziło do mojego zemdlenia.

Telefon.

Tom.

- Kurwa! – krzyknęłam szybko wstając z łóżka. Biegnąc do drzwi zignorowałam zawroty głowy. Ciągnęłam za klamkę, ale do cholery nie ustępowała.

- Otwieraj te pieprzone drzwi Styles!- krzyknęłam waląc pięściami w drzwi. Nie usłyszałam żadnego śmiechu ani głosu to znaczy, że tego dupka mnie.

- Kurwa! – warknęłam odwracając się w stronę pokoju. Gorączkowo rozglądałam się szukając czegoś przydatnego. Okno odpada, jesteśmy na drugim piętrze.  Zaczęłam szperać po wszystkich szafkach szukając zapasowego klucza. Wszystko wyrzucałam z nich na podłogę coraz bardziej wściekła. Ciężko oddychając patrzyłam na rzeczy porozrzucane na podłodze. Jak to kurwa nie ma klucza?! Sfrustrowana zaczęłam kopać wszystko po drodze idąc do łazienki. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka wściekła krzycząc i rzucając wszystko z półek. Wariowałam! To wszystko moja pieprzona wina. Moja pieprzona wina. Cholera wie co ten dupek wymyślił.  Zatrzymałam się w miejscu słysząc  dźwięk odbijanego się metalu o płytki. Upadłam na kolanach odgarniając na boki wszystkie rzeczy. Uśmiechnęłam się sama do siebie widząc na podłodze klucz. Złapałam go w rękę i podbiegłam do drzwi o mało co nie zabijając się o wszystkie śmieci. Odetchnęłam z ulgą gdy klucz pasował i mogłam spokojnie wyjść. Nie mogłam nazwać tego spokojem. Jak oszalała zaczęłam zbiegać z schodu prosto wpadając na drzwi wejściowe. Miałam szczęście, że  palant ten sam klucz ma do wszystkich drzwi. Wybiegłam na dwór i zaczęłam biec w stronę posterunku. Samochodu tego dupka nie było i zostawił bramę otwartą myśląc, że jestem za głupia by uciec.

 ****

- Gdzie jest Tom?- krzyknęłam wbiegając na posterunek cała zdyszana. Jak czynienie  dobra może być tak kurwa męczące?!

- U siebie w pokoju. – usłyszałam od dziwnej brunetki, która patrzyła na mnie jak na bandytę. Yep, zgadłaś dziewczynko.

Za dobrze, zbyt za dobrze znając to miejsce szybkim krokiem zaczęłam iść w stronę jego pokoju spokojniejsza, że jego tyłek siedzi bezpieczny na miejscu.  Niech się lepiej modli, żeby nigdy już na swoje drodze się nie spotkał Stylesa.

Bez pukania weszłam do środka gdzie siedziała blondynka, która obiecała, że Harry Styles już więcej nikogo nie zabije. Trzeba uważać  co się obiecuje.

- Powiedz mi, że Tom gdzieś tu ogrzewa swój śmierdzący tyłek?- zaczęłam opierając się o framugę drzwi. Potrzebuje złapać powietrza.

- Nie. – zaczęła marszcząc czoło. Wyprostowałam się. – Jakąś godzinę temu odebrał telefon, a później wybiegł bez słowa. Czemu pytasz? – jedno wielkie kurwa. – Mia dlaczego jesteś taka przerażona?

Mówiła dalej, ale nie miałam czasu jej słuchać, wycofałam się z pomieszczenia i zaczęłam przepychać do wyjścia.

- Mia co się dzieje?- słyszałam krzyki.

- Styles! – odkrzyknęłam nie odwracając się. Zdecydowanie potrzebowałam wsparcia, jeśli jeszcze mamy kogo ratować. Złapałam taksówkę i podałam mu adres gliny. Co chwilę pośpieszałam kierowcę zapewniając go, że nie zapłaci pieprzonego mandatu, bo jedziemy ratować glinę, i jeśli ruszy tym starowiecznym samochodem to dostanie pieprzony medal.

Za niecałe piętnaście minut byliśmy pod jego domem, cudem unikając czterystu wypadków, koleś ten medal za bardzo wziął do siebie. Wysiadłam, raczej wybiegłam z samochodu biegnąc do domu po drodze mijając samochód Harrego. Założę, że na kawkę to nie przyjechał.

Wbiegłam do środka orientując się, że nie mam przy sobie żadnej broni. Skarciłam się za to, że nie zajebałam Stylesowi z domu. Przestając myśleć o tym gorączkowo zaczęłam rozglądać się po parterze, żadnego śladu. Wbiegłam po schodach i zaczęłam kierować się w stronę uchylonych drzwi. Otworzyłam jej na rozcież i ujrzałam przed sobą sylwetkę Harrego, który stał do mnie odwrócony, ale dobrze wiedział, że jak skończona idiotka przybiegłam z ratunkiem potwierdzając wszystko w jego głowie, że miałam coś z glinami wspólnego. Nikt nie powiedział, że dobre uczynki musze być zawszę rozsądne. Przełknęłam głośną ślinę i rozejrzałam się. Na podłodze leżał Tom, a wokół niego kałuża krwi. Spuściłam głowę wypuszczając powietrze. Przymknęłam powieki słysząc z dala odgłosy syren policyjnych.

Dobre uczynki czy dobre chęci nie zawsze muszą prowadzić do szczęścia. Nie zawsze zmieniają wszystko na lepsze. Czasami dobre chęci mogą doprowadzić do śmierci.  Starasz się próbować naprawić wszystko co złe zrobiłaś. Chcesz wszystkie okropne kłamstwa zataić dobrymi uczynkami. Chcesz naprawić siebie i tylko uświadamiasz sobie, że diabeł nigdy nie stanie się aniołem. Bo przeszłość nigdy nie zniknie będzie deptać Ci po piętach i na każdym kroku uświadamiać, że byłeś złym człowiekiem. Że kilka uczynionych dóbr nie przeważy nad tym złymi. Na zawsze będziemy mieć w sobie te demony. Można je uśpić, można je ignorować, ale nigdy zabić. I nie wiemy, nie znamy dnia, godziny kiedy uśpione demony się obudzą.  Diabeł zawsze zostanie diabłem. Nigdy nie zostanie aniołem.

- Ostatnie jego słowa.  Wole być żałosnym gliną niż mordercą, który nie ma i nie będzie miał nikogo. A oboje wiemy, że nawet jej nie masz. Na każdym kroku planuje jak Cię zabić. I wiesz co, wierze w tą dziewczynę. Nie zawaha się pociągnąć z spust. – usłyszałam jego głos.

****

Pieprzony świat. Cholernie popieprzony świat i jeszcze bardziej Ci przeklęci ludzie.  Każdy człowiek reaguję ucieczką, ale nie psychopaci. Nie Styles. Staliśmy tam w ciszy dopóki nie dojechała policja. Pozwolił im zapakować swoje tłuste tyłki   do domu i go zaaresztować.  Zwątpiłam w naszej jednostki policyjne, które aż się zatrzymali gdy go zobaczyli.  Stanęli za mną wryci i nie wiedzieli co robić. Może czekali aż ich wystrzela, ależ oczywiście Harry spokojnie kazał im się aresztować. Zakuli go w kajdanki i wyprowadzili z domu. Mijając mnie szepnął Mam cię  , a jego wzrok wyrażał tylko jedno. Mroczność. Cokolwiek on wymyślił, cokolwiek planuję mnie to przeraża. 

Siedziałam w pokoju przesłuchań. Postawiono mi szczegółowy warunek. Jeśli nie zaznam całej prawdy wsadzą mnie do więzienia. Zapomnieli małego szczegółu, że to jest dla mnie najlepsza wiadomość.

Do pokoju weszła niska brunetka w mundurze. Usiadła naprzeciwko mnie wiercąc mnie srogim spojrzeniem. Odwzajemniłam spojrzenie po czym wybuchłam śmiechem.

- Jesteś nowa, prawda?- spytałam śmiejąc się.

- Tak. Dlaczego o to pytasz?- spytała oziębłym głosem. Strach się bać.

- Tylko zastanawiałam się z jakiego powodu wzięłaś tą sprawę. Wstawiałam na to, że jesteś idiotką. A to zaskoczenie, nie myliłam się.

- Za obrażenia mnie będą postawione Ci zarzuty. – ostrzegła mnie dalej nie zmieniając swojego spojrzenia.

- Zapomniałam, że szczerość w naszym kraju jest karalna. Ale jestem gotowa wyjaśnić Ci wszelkie powody która mnie skłaniają do tego myślenia. – nie odpowiedziała, więc uznałam to  za tak. – Nie masz pojęcia kim jest Harry Styles, prawda? Dałaś się wrobić tym tchórzą, którzy chcą chronić swoje tyłki, więc dali tą sprawę nowej nieustraszonej nieświadomej idiotce..

- To jest nieprawda. – przerwała mi.

- Pracujesz z kimś nad tą sprawą?- spytałam podnosząc brew.

- Nie. – odpowiedziała na co się zaśmiałam. – Ale tylko dlatego, że jestem na tyle dobra, że sobie sama poradzę z bandytą.

- Oczywiście. Nie będę śmiała ruszać twoich ambicji. Mam tylko nadzieje, że Ci powiedzieli, że każdy kto bierze się za sprawę  tego  bandyty nie żyje.

- Straszysz mnie?- spytała podnosząc brew.

- Jakbym śmiała. Przeszłam na nowy etap mojego życia. Staram się robić dobre uczynki.

- Wybacz, ale twoja wiedza w dobrych uczynkach nie jest zbyt wysoka, skoro uważasz zastraszanie dobrym uczynkiem.

- Przyznaje. Jestem w tym nowa.

- Dobrym uczynkiem będzie odpowiedź na moje pytania, co pozwoli uniknąć ci kary.

- Kusisz karą, ale dobro wymaga poświęceń. Więc, śmiało. Próbuj szczęścia.

- Kim dla Ciebie jest Harry Styles? – zaczęła.

- Nicością. – odpowiedziałam w wielkim skrócie. – Delikatnie mówiąc.

- Nicością?- spytała marszcząc czoło.

- Nicość cię pochłania. Nie pozwala Ci dostrzec żadnego dobra. Żadnego Światła. Niszczy każdy ratunek. Jesteś ty w nieościści i śmierć.

- Chcesz powiedzieć, że Harry Styles jest dla Ciebie nicością? Niszczy Cię i chce Cię zabić?

- Wiesz co się dzieje gdy znajdziesz się w zasięgu nicości?- spytałam, na co zaprzeczyła. – Zaczynasz walkę o życie. A na koniec walki gdy jesteś pozbawiona nadziei, wiary i sił zaczynasz coś rozumieć. W nicości nie ma szans na przeżycie. A śmierć nie będzie twoim ukojeniem. Ona będzie bolesna, będzie gorszym piekłem niż to, które przeżyłaś. Uważam, że jestem na końcu nicości, a na początku prawdziwego piekła.

Drzwi otworzyły się na rozcież przerywając nam miłą rozmowę. Spojrzałam przez ramię spodziewając się wszystkiego, ale nie tego.  Styles stał w drzwiach z wycelowaną bronią w brunetkę, która już ze strachu srała w gacie. Chyba tak naprawdę poznała swojego bandytę.

- Mia masz sekundę by grzecznie wstać i pójść ze mną, za nim zabiję tą piękność. – zaczął powoli fałszywie się uśmiechając.

- Jestem coraz lepsza w dobrych uczynkach, kilka dni temu bym nie wstała. – szepnęła do niej podnosząc się. Posłała mi przerażone spojrzenie. Podeszłam powoli do niego łapiąc jego pusty wzrok. Przepuścił mnie w drzwiach i zamykając drzwi pożegnał się z brunetką ostrzegając przed kolejnym spotkaniem.

- Co do cholery robisz?- szepnęłam gdy zaczął mnie ciągnąc za ramie. Rozglądałam się zdziwiona gdy cała armia idiotów właśnie biegła w jakiś kierunek, nie mając pojęcia, że wariat ucieka. Muszą mieć jakiś alarm.

- Ratuje cię kochanie. – odpowiedział z taką fałszywością. Wolałam zostać tutaj.

- Komuś zachciało się być pieprzonym Romeo.- powiedziałam raczej do siebie samej, ale wiedziałam, że to usłyszał.

- Jedyną osobą, która może cię ukarać za to co zrobiłaś, jestem ja. – odpowiedział posyłając mi szeroki uśmiech gdy wychodziliśmy na pusty parking.

Witaj Mia w piekle.

Wepchnął mnie na tył samochód sam wchodząc za mną. Spojrzałam na miejsce kierowcy widząc blond włosy.

- Nathan?

Od autorki:

Witam:*

 Chciałam tylko powiedzieć, że zdaje sobie sprawę  z tego jakie to nie sprawiedliwe, że dodaje dzisiaj rozdział na tym blogu, a drugi olewam. A właśnie, że tak nie jest. 

W moim życiu teraz dzieje się wiele. Za wiele, żebym mogła znaleźć czas i spokojnie usiąść przy komputerze i pisać rozdziały. Nie mam tego czasu. Za pieprzone 11 dni mam egzaminy zawodowe i są one w najgorszym momencie jaki mógł się mi przytrafić i dlatego jestem w cholernej czarnej dupie. 

Ten rozdział miałam napisany wcześniej dlatego dzisiaj go dodaje, na drugiego bloga mam połowę rozdziału, ale nawet brakuje kilka minut by go dopisać. 

Ta czarna dziura w mojej głowie zwaną pustką, mnie przeraża bo te egzaminy to moja przyszłość. Więc proszę o  cierpliwość i bez pytań kiedy następny rozdział. Wiem, że zawalam te blogi, ale nie tylko to. Wszystko naprawie tutaj gdy będę po egzaminach ( jak je przeżyje ) , bez stresu i myśli, że jak sobie nie wbije niczego do tego pustego łba to będę dopiero w czarnej dupie.

Dziękuje za przeczytanie moich narzekań, i przepraszam, że musieliście je czytać. 

Liczę na wasze opinie , niech chociaż one będą jasnym pięknym promykiem w moim życiu.

Do zobaczenia po egzaminach :*

Trzymajcie kciuki żebym po nich nie musiała się rzucać z mostu.

Kocham was :*